ในที่สุดก็ได้ wifi ซะที.. ขอบอกเลยว่าชีวิตบ้านนอก ธรรมชาติปอดสะอาดและกันดารมาก LOL น้าไม่ต้องใช้ปั๊มแบบกรุงเทพ แต่ว่าบท"เทศบาล"จะปิดดื้อๆฮ่ะ ระบบน้ำประปาที่นี่ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องคอลลีนแต่อย่างใด เพราะเป็นระบบน้ำเพื่อการเกษตรนะคะคุณ หลังจากปิดซ่อมปั๊บ พอใช้ได้ปุ๊บ ทุกบ้านจะสัมผัสน้ำโคลนๆ รู้สึกคุณภาพชีวิตปลอดภัยเข้มข้นมากคะ 
ที่นี่.. ฝนไม่ค่อยตก ลมถ้าไม่พัดออกทะเล ก็ ลมทะเลพัดฝนไปซะในเมืองโน้นนนน .. แต่บทจะตก ก็เหมือนเขื่อนแตก.. คือ.. "พอดีๆ"รู้จักมั้ย? (คงไม่รู้จักมั้ง เพราะน้ำท่วมทะลักหลายหนแล้วละ) เร็วนะ แปบๆ เป็นแมวบ้านนอกมา1ปีแล้ว
ตอนอยู่กรุงเทพฯกลัวที่สุดในชีวิตคือฟ้าแลบ ฟ้าผ่า แต่ปัจจุบันตั้งกะย้ายมากลัวกว่าฟ้าแลบฟ้าผ่า คือ กลัวลม.. เกือบตายเพราะลมมาแล้วน่อ.. ต้นไม้ใหญ่ก็ไม่ปลอดภัย
อะไรหลายๆอย่างที่นี่มันก็มีดีมีเสียนะ อย่างกรุงเทพ นึกอยากหาอะไรกระแทกปากไม่โทรสั่งก็ออกไปหาซื้อง่ายมาก แต่ที่นี่..ถ้าไม่ซื้อตุนหรือมีเสบียงไว้ทำกินเอง ถ้าหิวดึก..มีลำบาก ตลาดปิดตั้งแต่1ทุ่ม มี7ก็จริง แต่ประมาณ15กิโล..และทางเปลี่ยวมาก เพราะ2ทุ่มก็ปิดไฟนอนกันหมดละ (T_T) แล้วแสงสีแบบกรุงเทพไม่มี๊.. ทุ่งนา ป่าหญ้า ป่ากล้วย ป่ามะม่วง (T____T) ถึงมีรถก็ไม่อยากจะออกเถอะ 
รู้เหตุผลแล้วที่คนอยู่ใกล้ทะเลแท้ๆ กลับไม่ค่อยไปเที่ยวทะเล เพราะมันไหม้เกรียมและก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ ก็คงรู้สึกเหมือน..คนกรุงเทพทำไมไม่ค่อยเดินเล่นบนสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยานั่นละ แค่ขับผ่าน มันก็ไม่รู้สึกอะไร เฉยๆ
เขี่ยไปเขี่ยมาก็นึกเรื่องที่จะเขี่ยออก 1ในเรื่อง เมื่อสิ้นปีที่แล้วไปโกนหัวบวชชี ที่วัดถ้ำสุมะโน(จ.พัทลุง)มาคะ
ก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่แล้วก็ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น ตอนย้ายมาเพชรบุรีว่าภาษาท้องถิ่นของแต่ละพื้นที่ก็ฟังงงแล้วนะ ..มาอยู่ใต้เท่านั้นละ.. รู้สึกตัวเองโง่ไปเลย.. นอกจากจะฟังไม่รู้เรื่องแล้วนะ ยังอุตส่าห์จะฟังไม่ทันอีก ไหนๆก็ไม่รุ่งภาษาใต้อยู่แล้ว ก็เลยเรียนศัพท์แปลกๆคำด่าไรงี้ไว้ เพราะว่าจะได้รู้เวลาเพื่อนด่า อย่างคำว่า"ทำเฒ่า"เนี่ย โดนบ่อยมากกกกกกกกกกกกกกกก ซึ่งแปลว่า เสือก ค่าาาา!!! เวลาให้แปลคุณเพื่อนมันก็จะชมทุกที ถ้าไม่ติดว่าเป็นชีนี่มีขาคู่โดดถีบยอดหน้าไปนานแล้ว.. อ๊ะ ไม่ได้ ต้องสำรวมนะคะ
บวชมา รู้สึกไม่เสียดายเวลาเลย มีความสุขกับช่วงเวลานั้นมาก ตอนตัดสินใจต้องสึกเข้าใจเลยว่าการอยากอยู่ต่อกับการตัดใจสู่โลกภายนอกมันเครียดยังไง ถ้าบวชนานก็เหมือนเห็นแก่ตัว เพราะเราก็ลูกคนเดียว แล้วถ้าอีก10ปีออกมา ไม่มีปัจจัยอะไรรองรับดูแลพ่อแม่และสังขารของเราในภายหน้าเลย ต้องเป็นภาระอีก คิดตกแล้วก็เลยสึก มาทำหน้าที่ของลูกให้เรียบร้อยแล้วอยากบวชเมื่อไหร่ก็ไปได้ทุกเมื่อ ความสุขความสงบไม่ได้หนีไปไหน มันก็อยู่ที่ใจ
เรื่องแปลกๆก็คือ ปกติเป็นคนขี้โรคสุดๆ ที่วัดถ้ำเป็นอะไรที่ชื้น หนาว ฝนตก อากาศแย่มากสำหรับคนเป็นหืดหอบ โรคทางเดินหายใจ โรคภูมิแพ้ ความดันสูง แต่เชื่อมั้ยว่าต้องตื่นมาทำวัตรเช้าตี3ทุกวัน เสร็จ6โมงเช้าก็ไปกวาดลานไปช่วยกันทำนู่นนี่ 7โมงกว่าเตรียมฉัน หลัง9โมงก็เริ่มทำกิจต่างๆ ทำความสะอาดหรือไปช่วยกันทำงาน วันไหนต้องทำงานหนักต้องฉันให้อิ่มก่อนเที่ยง ส่วนตัวเคร่งเรื่องกินกับปฏิบัตินะ เลยรู้เลยว่าเรารักษาศีล ศีลก็รักษาเรา ไม่ป่วยเลยสักวัน ไม่เป็นอะไรเลย แปลกมากๆ ที่บ้านงงกันหมด (แต่ตอนนี้พอกลับมาเพชรบุรี ซึ่งก็ยังหนาวและมีฝน ก็เริ่มกลับมาแพ้อากาศเหมือนเดิมนะคะ เลยอยากไปบวชอีก อยากไปอีก.. จะต้องไปอีกแน่ๆ)
เราบังเอิญรับรู้แล้วนะ..ว่าเธอบวช..ขออนุโมทนาสาธุด้วยใจจริงๆ
เราก็ยังคิดถึงเธอ..เราว่าเธอแสบจริงๆที่เลือกตัดขาดคืนข้ามปี เราว่าเราไม่สามารถลืมเธอได้แน่ๆ เพราะทุกคืนข้ามปีเราจะต้องนึกถึงหนังหน้าของเธอ.. จะไปทั้งที..ก็น่าจะรู้ว่า..คบกันมานานโคตร..ไม่ใช่ปลาทองเราไม่ได้ขี้ลืมแบบเธอ.. ขอบใจที่ทำให้ทุกสิ้นปีต้องมายืนรำลึกไว้อาลัยถึงเธอก่อนจะขอพรปีใหม่นะจะมะฮะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างตลอด 16ปีที่คบกันมา ..รู้ปะ..เรายังฝันถึงเธอ..ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง..ไม่อยากคิดไปเองว่าเธอคิดถึงเรา ที่แน่ๆตื่นมาก็ยังร้องไห้อยู่เลย.. ไม่ต้องห่วงเราไม่ได้คิดสั้นไม่ขาดสติ เราขอให้ชีวิตแต่งงานของเธอมีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานและเป็นเธอที่น่ารักแบบนั้นตลอดไปนะ ขอบคุณที่ครั้งนึงเคยผ่านเข้ามาสร้างความทรงจำดีๆให้ชีวิตเรานะ :)
