○( ≧∀≦)○ โอ้ววววว~

 

~ฮัลโหล ปีกระต่าย~

แหะ.. แบบว่า เป็นการเขียนครั้งแรกของปีนี้

เลยถือโอกาส(เนียน)สวัสดีปีกระต่ายไปในคราวเดียวกัน ^^"

ขอให้มีความสุขมากๆสมหวังไม่เจ็บไม่จนนะจ้าท่านผู้หลงทางมาทุกท่าน

(เผลอแป็บ-แป็บ..ก็ดองบล็อคไปซะ๔เดือน)

พอย้อนระลึกถึงปีก่อนๆ คิดถึงความทรงจำอะไรหลายๆอย่างก็นั่งอมยิ้มคนเดียว

หลายสิ่งหลายอย่างเลือนลางจืดจางจำได้บ้างลืมไปแล้วบ้างมากมาย 

  ใครที่เคยทำให้ฉันเจ็บช้ำน้ำใจ ฉันก็ขออโหสิกรรม ณ ที่นี้

ถือว่าชดใช้กรรมทั้งหมดทั้งสิ้นต่อกันให้หมดในชาตินี้

 หากฉันเคยทำอะไรให้ใครก็ตามขุ่นข้องหมองใจทั้งที่ตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

ได้โปรดยกโทษและอโหสิกรรมให้ฉันด้วยเถิด

 

ขอบคุณทุกๆอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตและทำให้ฉันมีวันนี้

ปีนี้ฉันไม่อยากทำอะไรเป็นพิเสษ..แต่ถ้าเป็นไปได้นะ..

..ฉันจะทำให้แต่ละวันที่เหลืออยู่ของฉัน..อยู่กับคนสำคัญ..

ทำให้ทุกๆวันเต็มไปด้วยความสุข สนุก เสียงหัวเราะก็พอใจแล้ว

  ช่วงเวลาที่ผ่านมาในชีวิตเป็นสิ่งที่ดี

แม้จะเจอเรื่องแย่ๆ เสียใจกับสิ่งที่แก้ไขอะไรไม่ได้

มันก็เป็นบทเรียนที่ทำให้ฉันรู้ข้อเสีย-จุดบกพร่องของตัวเอง 

ต่อให้เรื่องเลวร้ายมากแค่ไหน ฉันไม่โกหกตัวเองว่าฉันลืมมันไปแล้วเด็ดขาด

ฉันเลือกที่จะเผชิญหน้ากับมันโดยเลือกที่จะจำ

เหมือนที่เคยเขียนปีก่อนๆและฉันก็ปลอบเพื่อนแบบนั้น

ช่วงแรกใครๆก็บอกทำไม่ได้ มันยาก ลืมไม่ได้ อยากตาย เจ็บปวด สับสนทุกข์ท้อทรมาน เหมือนคนบ้าขาดสติ

มันเป็นอารมณ์ที่ทุกคนบนโลกนี้ต้องพบเจออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ 

หนีความจริงน่ะหนีง่ายจะตาย หนีไปไกลแค่ไหนท้ายที่สุดก็ไม่มีใครหนีพ้น..

มิหนำซ้ำการโกหกตัวเองไม่เห็นจะมีดีอะไร ในเมื่อก็รู้อยู่แก่ใจ..

เวลาใครเตือนใครบอกเคนเราจะไม่ค่อยใส่ใจจำ แต่พอเกิดขึ้นกับตัวเองนั่นแหละ ถึงจะซึ้งกับบทเรียน

 ดังนั้น เจ็บก็ควรจำ เลือกจำและเก็บเป็นบทเรียนไว้คอยเตือนตน

 

ฉันเองก็พยายามท่องขึ้นใจและบอกคนสำคัญรอบข้างว่า..

 จะทำอะไรก็ตาม..ขอแค่ทำให้เต็มที่และทำให้ดีที่สุด

สุดท้ายแล้ว ผลออกมายังไงก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้

สิ่งที่ทุ่มเทแล้วไม่สมหวัง..ย่อมเสียใจเป็นธรรมดา..

อย่างน้อยก็ไม่รู้สึก"เสียใจภายหลัง"และรู้สึกดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

 ลองทำดูก่อนที่จะตัดสินใจว่า..ทำไม่ได้

เคยเสียดายโอกาสที่เกิดจากการตัดสินใจช้า ตัดสินใจผิด

ถ้ามีโอกาสก็ควรคว้าไว้ อย่าดูถูกตัวเองว่าไม่มีความสามารถพอ 

อย่างน้อยฉันก็น้อมรับข้อผิดพลาดข้อเสียของตัวเอง นำมาพิจารณาเพื่อปรับปรุงแก้ไข

 หากท้อแท้หรือรู้สึกแย่..ต้องตั้ง"สติ"
เลิกโทษตัวเอง เลิกโทษคนอื่น..และต้องให้อภัยตัวเองและให้อภัยคนอื่น
การให้อภัยเป็นทานอันสูงสุด..ถ้าทำได้จะเป็นผลดีกับตัวเราเอง
อย่างน้อยการควบคุมสติ ทำให้เราพิจารณาตน รับผิดชอบการกระทำของตัวเอง

 ถ้าเราก้าวข้ามเหตุการณ์แบบนี้ไปได้ฉันว่ามันเป็นการหลุดพ้นจากกรรมอย่างหนึ่งและรู้สึกรักตัวเองมากขึ้น ภูมิใจในตัวเอง มีความมั่นใจในความสามารถของตัวเองทีละนิด